அளவுகோ ளில்லா அன்பு...!!!

அளவுகோ ளில்லா அன்பு தன்னயே
அளவிடாது பொழிந்தாய் நல் சாயிநாதா
அன்புப் பூவிரி முகமது தன்னில்
அபயம் தந்தாய்  அருளிக் காத்தாய்

காற்றாற்று வெள்ளமென கடக்கவேண்டாம்
கரைக்குள் அழகாய் ஓடிடவே நீயும்
காத்தாய் காக்கவும் உதவிட வைத்தாய்
கற்றலின் நுட்பம் நொடிக்குள் விதைத்தாய்

பார்த்தாய் பார்த்தாய் ஆத்மத்தில் விழிப்பு
பார்க்க வைத்தாய் பறைகள் ஒலிக்காது
தேங்கி  நிற்கையிலும் தேடித்தேடி நடக்க வைத்தாய்
தேவன் நான் நிற்கையில் நடவாதது ஏது என்றாய்

மனதின் ஆட்டத்தை அடக்கி வைத்தாய்
மாற்றுக் கருத்தை காதில் போதித்தாய்
துள்ளும் போதும் துவளும் போதும்
தூண்ணில் நீயும் கட்டி வைத்தாய்

வட்டம் சின்னது ஆன போதும்
மனமதின் வட்டம் விரிந்த போதும்
வெளியில் காலடி வைக்காது சிறைபோல்
அடைபட்டு கிடந்து தவித்த போதும்

ஒளிக்குள் ஜுவாலை நீயாக காட்டி
ஒண்டிய மனமது கொதித்த போதும்
கோவிலற்ற ஊரின் நடுவே நீதான்
கோவிலாய் காத்து அமுது படைத்தாய்

திக்கெல்லாம் நீ என்கிற போதும்
தீண்டித் தழுவிட உன் பாதம் வேண்டும்
கொலுவாய் கோவிலில் வீற்றிருக்க உன்னை
காணாது கண்டம் கடந்தது ஏனோ?

அழகாய் அமர்ந்த உன்னுரு கண்டு
கண்கள் பூமாரிப் பொழிந்திட வேண்டும்
உள்ளக் கங்கை பிரவாகம் பெருகி
உன்னில் கலந்து மூழ்கிட வேண்டும்

தெவிட்டாது உன்கானம் இயற்றிட நீயும்
என்னுள் புகுந்து எழுதிட வேண்டும்
ஆணவம் தலைக்குள் புகாத  கவசம் வேண்டும்
எளிமையில் தீபமாய் ஒளிர்ந்திட வேண்டும்

வழிவழியாய் சந்ததி தழைக்க நீ வேண்டும்

வயிறது அனல் கொள்ளாது வாழவேண்டும்

வாழ்க்கையின் போக்கை வாழ்ந்து கழிக்க
வழித்துணையாக நீயே தினம் வந்திட வேண்டும்






நன்றி சாய்நாதா

படம் நன்றி கூகுள்