கருமைச் சூரியன் மெதுவாக...!

வானத்தின் இமைகள் திறந்தனவே
விடியல் விடியத் துவங்கியதே
தூக்கம் கலையாக் கண்களுக்கு
பனிப்புகை  திரைகள் யிட்டனவே

கருமைச் சூரியன் மெதுவாக
உருண்டு பார்க்க முயல்கின்றான்
பறவைகள் முனங்கள் ஒலியாலே
இரசித்தே வெளிவர தயங்கிநின்றான்

மலர்கள் விரியும்  இசைகேட்டு
மகிழ்ந்தே தன்னை புதுப்பித்தான்
பறவையின் துறுதுறு நாட்டியத்தால்
முறுவல் பூத்தசையா  நிற்கின்றான்

குளிர்தென்றல் இவனின் நிலைகண்டு
வீசியே அவனை உசுப்பிவிட்டான்
தென்றல் தடவலின் சுகங்கண்டு
சொக்கியே மேலும் நிற்கின்றான்

பூவின் வாசம் கூட்டமைத்து
அவனின் நாசியில் நுழைந்தனவே
பெருமூச்சு விட்ட சூரியனும்
இறக்கை விரித்து புறப்பட்டான்

ஒளியின் வெள்ளப் பாய்ச்சலும்
ஓவியத்தை உலகினில் தீட்டிற்று
காலை கண்களை விரித்துக் கொள்ள
காரியம் செய்ய அவன் போனான்