லிப்ட் - 1

மாலை வேளை…

அந்த 8 மாடி கட்டடம் முன்பாக டாக்ஸி வந்து நின்றது.  அதிலிருந்து நால்வர் இறங்கினர். பாவம் அப்போது அவர்களுக்கு தெரியாது கொஞ்ச நேரத்தில் நமக்கு வாழ்நாள் மறக்க முடியாத ஒர் அனுபவம் கிடைக்கும் என்று.

கணவன், மனைவி, கல்லூரி செல்லும் அவர்களது இளைய மகள் மற்றும் அதே கட்டடத்தில் வசிக்கும் நண்பரின் மனைவி. இவர்களே அந்த நால்வர்.

கட்டடத்தில் நுழைந்த அவர்கள் லிப்டுக்காக காத்திருந்தனர். 6 வது மாடியில் லிப்ட் நின்று கொண்டிருந்தது. நான் பட்டனை அழுத்தியவுடன் அது கீழ் நோக்கி வர ஆரம்பித்தது. ஒரு பத்து வயதுப் பையனும் வந்து எங்களுடன் இணைந்து கொண்டான்.

விதி அவன் வசத்தில் இருந்ததை நாங்கள் அறியோம் சாமி…!!! ( ஆமா இல்லையா பின்ன விதியொல்லாம் முன்னாடியே தெரிந்து விட்டால்…சாமியை நாம யாருன்னு கேட்க மாட்டோம்…? தலையில அவ்வளவு கணமில்லை நமக்கு )

லிப்ட் வரவும் நாங்கள் ஏறினோம். அவனுக்கு இருப்புக் கொள்ளவில்லை. காத்திருக்கவும் மனம் வரவில்லை. அது சிறிய லிப்ட். 4 பேர் மட்டுமே சரியாக நிற்க முடியும். 320 kg எடை உள்ள அளவு உபயோக படுத்தலாம் என லிப்ட் தயாரிப்பு கம்பெனி அதில் அழகாக அச்சிட்டு இருந்தான்.

நாங்கதான் அவ்வளவு எடையில்லையே… இருப்புக் கொள்ளாமல் அந்தப் பையன் உள்ளே வர முயற்சித்தான். சரி..இம்புட்டு( உடனடியாக ) நிமிஷத்தில மேலே போயிடுவோம்மில்ல என நினைத்து ( ஒரேயடியாக மேலே  அவன் அனுப்பிடுவான்  போல என தெரியாமத்தான் பயத்துல ) சரியாக பொருந்தினார் போல அசைய இடமின்றி ஏறிக் கொண்டோம்.

அவன் எகிப்தியன். எனவே நாங்க அவனுடன் பேச, மொழிப் பிரச்சனை.

அவன் தான் ஏற்கனவே இருப்புக் கொள்ளாத ஆசாமியாக இருக்கிறானே…கடகட என கையை ஆட்டிக் கொண்டு  ஏதோ ஒரு பட்டனை   அழுத்தினான். நண்பர் பட்டன் பக்கம் நின்று கொன்டிருந்தார்.  அவர் அமுக்கும் முன் கடகட என தட்ட லிப்ட் மேலே போனது. 5 மாடி வந்தது. சரி  அங்குதான் இறங்கப் போகிறான் என நினைத்தால் அவன் கதவு திறக்கும் போதே திரும்பவும் பட்டனை அவசர அவசரமாக தட்ட லிப்ட் கீழே 4 மாடிக்கு போனது. இங்கு தான் நண்பர் குடும்பம் இறங்க வேண்டிய இடம் ஆனால் லிப்ட் 4 மாடிக்கு முழுமையாக இறங்காமல் முக்கால் சதவிகிதத்தில் நின்று விட்டது. ஆகையால் யாராலும் இறங்க முடியாத நிலை. திரும்ப அச்சிறுவன் ஏதேதோ…கையை ஆட்டி அமுக்கினான். அவனின் இருப்புக் கொள்ளாதனம் கூடி விட்டது. அசைய இடமில்லை மூஞ்சியில் அடித்துக் கொள்கிறான். பயம் அவனை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டது.

நாங்களும் லிப்ட் பாதியில் நிற்கவும் பேசுவதை நிறுத்திக் கொண்டோம். நண்பரின் மனவி என்னிடம் பேச எனக்கோ பேச முடியவில்லை. காற்று வேற இல்லை. அசைய முடியவில்லை. சிறுவன் அவன் பாஷையில் பிதற்றினான். நான் சாய் பாபாவை எண்ணி பிரார்த்திக்க ஆரம்பித்து விட்டேன்.

பயம் மூச்சை அடைக்கும் என்பார்கள். சிறிய லிப்ட். ஒரு வேளை நாம எடை அதிகமாக ஏறிட்டோமே…..? இல்லை இல்லை அவ்வளவு எடையில்லை என எங்களுக்கு தெரியும். அந்தப் பையன் ஏறின போதே நாம யாராவது இறங்கி இருக்கனும் அப்படின்னு ஆற்ற மாட்டாம பேசத்தான் முடியும் நம்மால. இப்போ பேசி என்ன பிரயோஜனம்….?  ஆனா நாம இருக்கோமே எப்ப எப்படின்னாலும் அதைப் பார்க்காம முதல்லயே இப்படி செய்து இருக்கலாம்..அப்படி செய்து இருக்கலாம் என பேசுவோம் அப்படி செய்து இருந்தால் இப்படி ஆகியிருக்காதுல்ல என புலம்புவோம் இல்லையா..?

இப்போ லிப்ட் மேலே 6வதுக்கு சென்றது. அங்கேயும் முக்கால் அளவாக நின்று விட்டது. சிறுவனின் வேகம் கூடி விட்டது. லிப்ட் பெல் அடித்தான். போன் கொடுங்க பேசுகிறேன் என போன் போன் என கேட்டான். கையை விட்டு போன் எடுப்பதே கஷ்டமான இடநெருக்கடி, அதையும் மீறி நண்பரின் மகள் போனை எடுத்தால். லிப்டில் சிக்னல் கிடைக்காது என தெரியும் இருந்தாலும் வேறு வழி.. சிக்னல் இருக்கா என பார்த்தாள்.அவன் கத்தினான், பெல் அடித்தான், மூஞ்சியில் டப்டப் என அடித்துக் கொண்டான், யாரையாவது உதவிக்கு அழைக்க கத்தினான்.

நண்பர் மட்டும் அமைதியாக இருந்தார். அவர் மனைவி பயத்துடன் பேசாமல் இருந்தார். எனக்கோ பயம் அதிகரித்து விட்டது. மூச்சு முட்ட ஆரம்பித்தது. கால் மாற்றி நிற்க முடியவில்லை. நண்பர் மட்டும் அமைதியாக இருங்கள் நல்ல எண்ணமாக நினைத்தால் நல்லது நடக்கும் என்றார். அவர்கள் உடன் இருந்ததால் பரவாயில்லை. ஒரு நிமிடம் நினைத்தேன் தனியாக மாட்டியிருந்தால்…? இந்நேரம் என்ன ஆகி இருக்கும். அதுவும் கரண்ட் கட் ஆகிவிட்டால் விளக்கு வேறு இருக்காது. ஆத்தாடியோவ்…

மாடிப்படிகளில் பேச்சு சப்தம் கேட்டது. மணி அடித்தும் யாரும் ஏன் என்று கேட்க வரவில்லை. அவரவர்கள் வீட்டில் இருக்கிறார்கள், இப்போது அப்படித்தானே.. வெளியே என்ன ஏதுன்னு யாரும் கண்டு கொள்வதில்லையல்லவா…?

செல்போன் சிக்னல் 1 கோடு இருந்தது. அவனிடம் கொடுத்தோம். ஆனால் முயன்றால் செல்போன் சிக்னல் மறைந்து விடுகிறது. என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை  மறுபடியும் யாரோ பேசும் சப்தம் கேட்டது. அவனை கூப்பிடச் சொன்னோம். அவன் சத்தம் போட்டு கத்தி ஏதோ சொன்னான். யாருக்கும் கேட்கவில்லையோ ? அல்லது அவர்கள் யாரும் கவனிக்க வில்லைய்யோ ( இப்படியும் இருக்கிறார்கள் அவர்கள் குழந்தைகள் மாட்டினால் கவனம் இருக்குமோ இருக்காதோ என நாங்கள் நினைத்துக் கொண்டோம் ) அது சரி இப்போ லிப்ட் எங்கே நிற்கிறதுன்னு சொல்லவில்லையே…

மேலே சென்றது இப்போ கீழ் தளத்துக்கு வந்து விட்டது. அப்போது கதவு திறந்தது….ஆஹா..வெளியில போகலாம் என நினைக்கும் போது தான்…..ஆ…. அப்படியே எனக்கு பயம் உச்சிக்கு போய் விட்டது.

பதிவின் நீளம் கருதி …இரண்டாக ஆக்கிவிட்டேன்….. மீதி அடுத்த பதிவாக இடுகிறேன்.